Het was een keiharde realitycheck
Ik weet nog precies waar ik die druilerige woensdagochtend zat, toen mijn vrouw me in paniek opbelde. Weggedoken in een kantoortuin met felgroene scheidingswandjes probeerde ik me te concentreren op een stuk code dat op het beeldscherm voor me stond. Huilend vertelde ze dat haar broer die ochtend plotseling was overleden aan een hartstilstand. De tijd stond stil, terwijl het gevoel van urgentie groter was dan ooit.
Ik was opnieuw bezig met re-integreren na een zware burn-out. Samen met een re-integratiecoach probeerde ik mogelijkheden buiten de IT te verkennen en was aan het onderzoeken of ik tekstschrijver kon worden. Maar de angst voor wat ik buiten de gouden kooi zou aantreffen, was heel reëel. Bovendien haperde mijn gezondheid aan alle kanten als gevolg van de burn-out. Ik bleef maar aarzelen… tot de dag dat mijn zwager overleed.
De dood of de gladiolen
In de weken die volgden, kwam het besef dat ik nu echt in actie moest komen: niet straks, later of ooit, maar nú. Anderhalve maand later ging ik uit dienst en zette ik definitief een punt achter mijn loopbaan als softwareontwikkelaar. Het was riskant, omdat ik nog steeds herstellende was en ik de toekomst niet kon overzien. Het voelde als de dood of de gladiolen, maar teruggaan was geen optie meer. Ik wilde eindelijk werk gaan doen dat beter bij mijn creatieve aard zou passen. Het was een stap die ik eigenlijk decennia geleden al had moeten nemen.
En nee, toen kwam niet alles goed. Sterker nog: het werd alleen maar moeilijker. Nog geen maand na mijn ontslag ging de wereld op slot als gevolg van de coronacrisis. De eerste lockdown. Het angstzweet brak me uit: wat had ik gedaan? Door alle restricties was netwerken ontzettend lastig en op mijn sollicitaties volgde de ene afwijzing na de andere. Terwijl zakelijke schepen achter me brandden, was ik bang dat ook mijn toekomst in rook zou opgaan. Wat moest ik nu?
Werken met verhalen
Terwijl ik wanhopig grip probeerde te houden en bleef solliciteren, raadde mijn vrouw me aan om eens op storytelling te googelen. Ik vond vrijwel meteen de opleiding Chief Storyteller aan de Storytelling Academy. Toen ik de informatie op de website las, maakte mijn hart een sprongetje: dit is het! Waarom had ik hier niet eerder aan gedacht? Storytelling paste zó goed bij me. Maar meteen sloeg de twijfel toe. Hoe moest ik hier geld mee gaan verdienen? Voor de zoveelste keer stond ik in een spagaat tussen hoofd en hart en de angst leek het te gaan winnen.
Voordat ik mezelf eruit kon praten, meldde ik me aan voor de opleiding en betaalde het opleidingsgeld. Opnieuw brak het angstzweet me uit. Had ik dit nu echt gedaan? Maar het werd een stap waar ik nooit een seconde spijt van zou hebben. Storytelling is al jaren een vast onderdeel binnen mijn eigen bedrijf, en de harde realitycheck die me toen wakker schudde, markeert nu een kantelpunt in mijn eigen bedrijfsverhaal.
Het juiste moment is nú
Ieder jaar herinnert de sterfdag van mijn zwager me eraan hoe vluchtig tijd eigenlijk is. De belangrijkste les die ik hieruit heb getrokken, is deze: blijf niet wachten tot later, tot het juiste moment zich aandient. Het juiste moment is namelijk nú, niet later. Later is lang niet iedereen gegeven.
Rust zacht, zwager. Je wordt gemist.
Wil jij je verhaal ook inzetten om impact te maken?
Neem dan contact met me op. Ik help je graag om storytelling succesvol in te zetten.